چکیده:

در دهه های اخیر، مصرف بی رویه پلیمرهای سنتزی باعث ایجاد نگرانی های زیست محیطی در مورد پدیده های مخربی از جمله تغییرات آب و هوایی، گرمایش عمومی زمین و آلودگی های مختلف آب، هوا و خاک شده است. از میان راهکارهای ارائه شده برای رفع این مشکل، مناسب ترین روش که مورد تائید همگان قرار گرفته است، استفاده از پلیمرهای طبیعی به جای پلیمرهای سنتزی است. پر به عنوان یکی از منابع وافر و ارزان قیمت پلیمرهای طبیعی از خواص منحصر به فردی نظیر دانسیته پایین، قابلیت ترکم پذیری، عایق صوتی و حرارتی بهره مند است. لذا پتانسیل فراوانی در استفاده جهت کاربردهای پلیمر دارد. با این وجود، پر مانند سایر پلیمرهای طبیعی دیگر، خواص مکانیکی لازم برای کاربردهای صنعتی را دارا نم یباشد. لذا برای رفع این نقیصه راهکارهای مختلفی اندیشیده شده است که موفق ترین آنها اصلاح شیمیایی پر و آمیزه سازی پر با سایر پلیمرها می باشد. با مقایسه نتایج حاصل از هر دو روش م یتوان به روشنی دریافت که روش آمیزه سازی کارایی بالاتری در بهبود خواص پر دارد. به علاوه، این روش، می تواند راهکار مناسبی برای کاهش سهم پلیمرهای تولید شده در پتروشیمی ها در محصولاتی باشد که قابلیت تولید با آمیزه های پر را دارند. با این وجود، مطالعات انجام شده در زمینه پر بیشتر از دیدگاه ماکروسکوپیک بوده و لذا میکروساختار پر و نحوه برهم کنش های شیمیایی آن با سایر پلیمر تاکنون مورد تحقیق قرار نگرفته است. از آنجاکه خواص نهایی آمیزه های پلیمری مستقیما متاثر از میزان امتزاج پذیری اجزای تشکیل دهنده آنها می باشد، مطالعه در این زمینه می تواند باعث پیدایش درک مناسبی از میزان برهم کنش اجزاء آمیزه و نهایتا توسعه محصولاتی با خواصی بهتر شود.