مطالعات پایه طراحی سیستم آبیاری تحت فشار

آبیاری تحت فشار

در ﻃﺮاﺣﻲ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر، ﻗﺒﻞ از آﻏﺎز ﻃﺮاحی و ﻛﺴﺐ اﻃﻼﻋﺎت اوﻟﻴﻪ از ﻗﺒﻴﻞ : ﺷﺮاﻳﻂ آب و ﻫﻮاﻳﻲ، ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﺎک، ﺷﺮاﻳﻂ ﮔﻴﺎه، ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﺴﺘﻲ و ﺑﻠﻨﺪی زﻣﻴﻦ، راﻫﻬﺎی دﺳﺘﺮﺳﻲ، ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز، ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻣﻮﺟﻮد در ﺑﺎزار و… ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮای اﺟﺮای ﻃﺮح ﺿﺮوری میﺑﺎﺷﺪ.
اﻃﻼﻋﺎت ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻃﺮاﺣﻲ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر (ﺑﺎراﻧﻲ و ﻣﻮﺿﻌﻲ) از ﻗﺒﻴﻞ: ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر، ﺟﺎﻳﮕﺎه آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر در ﻛﺸﻮر، اﺻﻮل ﻛﻠﻲ ﻃﺮاﺣﻲ ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری، اﻣﻜﺎنﺳﻨﺠﻲ ﺑﺮای اﺟﺮای ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر، ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﮔﺴﺘﺮه ﻃﺮح، ﻗﻄﻌﻪﺑﻨﺪی، ﺗﺒﺨﻴﺮ و ﺗﻌﺮق ﮔﻴﺎه، ﺑﺎزده آﺑﻴﺎری، ﻧﻴﺎز آﺑﺸﻮﻳﻲ، اﻧﺪازه ﮔﻴﺮی آب در ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ، ﻟﻮﻟﻪﻫﺎ و ﺷﻴﺮآﻻت ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده، ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ و ﻋﻜﺴﻬﺎی ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز، ﻧﻴﺎز آﺑﻲ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰی آﺑﻴﺎری، دادهﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻃﺮاﺣﻲ، اﻧﺘﺨﺎب روش آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر و… ﻛﻪ در ﻃﺮاﺣﻲ اﻧﻮاع ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺘﺮک ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ، در ﻓﺼﻞ اول اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ و ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ اراﺋﻪ ﻣﻲﮔﺮدد:

1-1    آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر

آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ آن دﺳﺘﻪ از روﺷﻬﺎی آﺑﻴﺎری اﺗﻼق ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ آب در ﻣﺠﺎری ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری، ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻴﺶ از ﻓﺸﺎر اﺗﻤﺴﻔﺮ ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ. در ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎ، اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻓﺸﺎر در ﺻﻮرﺗﻲﻛﻪ ﻓﺸﺎر ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺧﻄﻮط ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﺎری اﻧﺘﻘﺎل و ﺗﻮزﻳﻊ آب و ﺗﺠﻬﻴﺰات ﭘﺨﺶ آب در ﺳﻄﺢ ﺧﺎک ﻳﺎ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﮔﻴﺎﻫﺎن، ﺿﺮوری ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺮح ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺗﺠﻬﻴﺰات و ﻧﺤﻮه اﻧﺘﺨﺎب و ﻃﺮاﺣﻲ آﻧﻬﺎ در ﻓﺼﻠﻬﺎی ﺑﻌﺪی اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ اراﺋﻪ ﮔﺮدﻳﺪه و در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻠﻲ اﻧﻮاع ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر اﻛﺘﻔﺎ ﻣﻲﮔﺮدد.

ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر از ﻟﺤﺎظ ﻧﺤﻮه ﭘﺨﺶ آب در ﺳﻄﺢ ﺧﺎک ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻲ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺑﺎراﻧﻲ و ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﻣﻮﺿﻌﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪی ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ:

1-1-1  ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺑﺎرانی

ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری ﺑﺎراﻧﻲ، روﺷﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن آب ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻫﻴﺪروﻟﻴﻜﻲ، درون ﻟﻮﻟﻪﻫﺎی اﺻﻠﻲ، ﻧﻴﻤﻪ اﺻﻠﻲ و ﺑﺎﻟﻬﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و ﺗﻮﺳﻂ آﺑﭙﺎﺷﻬﺎ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻴﺎه ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮد. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﻜﻞ ﺧﺎص روزﻧﻪ ﺧﺮوﺟﻲ آﺑﭙﺎﺷﻬﺎ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺸﺎر ﻫﻴﺪروﻟﻴﻜﻲ درون ﻟﻮﻟﻪﻫﺎ، آب در ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از آﺑﭙﺎﺷﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﻄﺮهﻫﺎی رﻳﺰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎران درآﻣﺪه و در ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﻮد و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺧﺎک ﻳﺎ ﺑﺮ روی ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﮔﻴﺎﻫﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻋﻠﺖ ﻧﺎﻣﮕﺬاری اﻳﻦ ﻧﻮع از ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺑﺎراﻧﻲ ﻧﻴﺰ، ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺤﻮه ﭘﺎﺷﺶ آب ﺑﻪ ﺑﺎرش ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.

اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده و ﻧﻮع ﺣﺮﻛﺖ آﻧﻬﺎ در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻞ آﺑﻴﺎری ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺮح ﻣﻔﺼﻞ آن و ﻧﺤﻮه ﻃﺮاﺣﻲ ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ در ﻓﺼﻞ دوم اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ اراﺋﻪ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ.

2-1-1  ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری موضعی

ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری ﻣﻮﺿﻌﻲ، روﺷﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن آب ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻫﻴﺪروﻟﻴﻜﻲ درون ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎی اﺻﻠﻲ، ﻧﻴﻤﻪ اﺻﻠﻲ، راﺑﻂ و آﺑﺪه ﺟﺮﻳﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و ﺗﻮﺳﻂ ﮔﺴﻴﻠﻨﺪه ﻫﺎ در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻴﺎه ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮد. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﻜﻞ ﺧﺎص ﻣﺠﺎری داﺧﻞ ﮔﺴﻴﻠﻨﺪهﻫﺎ و روش ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻓﺸﺎر ﻫﻴﺪروﻟﻴﻜﻲ آب ﺗﻮﺳﻂ ﮔﺴﻴﻠﻨﺪهﻫﺎ، آب در ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ﮔﺴﻴﻠﻨﺪهﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﻄﺮه ﻫﺎی رﻳﺰ، ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و ﻳﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎرﻳﻚ درآﻣﺪه و  در ﺳﻄﺢ ﻳﺎ زﻳﺮ ﺳﻄﺢ ﺧﺎک رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻧﺎم ﮔﺬاری اﻳﻦ ﻧﻮع از ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری ﻣﻮﺿﻌﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﺧﺎک، ﺗﺤﺖ آﺑﻴﺎری ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ وﺧﻴﺲ ﻣﻲ ﺷﻮد.

ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﻣﻮﺿﻌﻲ از ﻟﺤﺎظ ﻧﻮع ﺗﺠﻬﻴﺰات و ادوات ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺮای ﺗﻮزﻳﻊ و ﺗﺨﻠﻴﻪ آب ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺮح آن در ﻓﺼﻞ ﺳﻮم اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ اراﺋﻪ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ.

3-1-1  ﺟﺎﻳﮕﺎه آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر در ﻛﺸﻮر

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮری ﺑﻮدن ﻛﺸﺎورزی در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎدی ﻛﺸﻮر، دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻏﺬای ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮای ﺟﻤﻌﻴﺖ روﺑﻪ رﺷﺪ ﻛﺸﻮرﻣﺎن از اﻫﻤﻴﺖ وﻳﮋه‌ای ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. در اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ زﻳﺮﺑﻨﺎﻳﻲ ﺑﻮدن ﻣﺴﺌﻠﻪ آب و ﺧﺎک ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮد و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰﻳﻬﺎی ﻻزم ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﻴﻨﻪ از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﻬﺎی آب و ﺧﺎک ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮد. ﺑﺮرﺳﻲ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﻬﺎی ﻣﺬﻛﻮر ﺣﺎﻛﻲ از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان آب در دﺳﺘﺮس، ﻣﺤﺪودﻳﺖ زﻣﻴﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ، ﻟﻴﻜﻦ اﻣﻜﺎن ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ آب ﻣﺤﺪود ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﺼﺮف آب ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻳﺪ، در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان ﺳﻄﺢ اراﺿﻲ ﺗﺤﺖ ﻛﺸﺖ آﺑﻲ و درﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻴﺰان ﺗﻮﻟﻴﺪات ﻛﺸﺎورزی را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد.

در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ آب، اﺟﺮای ﭘﺮوژهﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺄﻣﻴﻦ آب ﻧﻈﻴﺮ اﺣﺪاث ﺳﺪﻫﺎ ﺳﻬﻢ ﻋﻤﺪه‌ای در ﻣﻬﺎر و ذﺧﻴﺮه آﺑﻬﺎی ﺳﻄﺤﻲ و اﺳﺘﻔﺎده از آن در ﺑﺨﺶ ﻛﺸﺎورزی دارد.در زﻣﻴﻨﻪ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ در ﻣﺼﺮف آب ﻧﻴﺰ اﺣﺪاث ﺷﺒﻜﻪﻫﺎی آﺑﻴﺎری، ﭘﻮﺷﺶ اﻧﻬﺎر ﺳﻨﺘﻲ، اﺳﺘﻔﺎده از ﻟﻮﻟﻪ و ﻏﻴﺮه از راهﺣﻠﻬﺎی ﻣﻌﻤﻮل در ﻛﺎﻫﺶ ﺗﻠﻔﺎت آب در ﺳﻴﺴﺘﻢ اﻧﺘﻘﺎل و ﺗﻮزﻳﻊ اﺳﺖ.
در ﺧﺼﻮص ﻣﻴﺰان آب ﻣﺼﺮﻓﻲ در ﺳﻄﺢ ﻣﺰرﻋﻪ ﭼﺎرهای ﺟﺰ ﻣﺪرن ﻛﺮدن ﺳﻴﺴﺘﻢ آﺑﻴﺎری و ﺣﺘﻲ اﻻﻣﻜﺎن ﻛﻨﺘﺮل آب ﮔﻴﺎﻫﺎن ﻛﺸﺖ ﺷﺪه در ﻳﻚ ﻣﺰرﻋﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ. در اﻳﻦ راﺳﺘﺎ، ﺗﺠﻬﻴﺰ و ﻧﻮﺳﺎزی ﻣﺰارع و ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺑﺎزده ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺛﻘﻠﻲ از ﻳﻜﺴﻮ و اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻴﺴﺘﻤﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺮﺑﻮط از ﺳﻮی دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻛﺎرﺑﺮد روﺷﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از راﻫﻜﺎرﻫﺎی اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﻴﻨﻪ از آب در ﺑﺨﺶ ﻛﺸﺎورزی ﻃﻲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺧﻴﺮ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﻴﺎﺳﺘﮕﺰارﻳﻬﺎ و ﺗﺨﺼﻴﺺ اﻋﺘﺒﺎرات و ﺗﺴﻬﻴﻼت ﺑﺎﻧﻜﻲ و ﺳﺎﻳﺮ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻴﻬﺎی ﻻزم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎی ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ ﮔﺴﺘﺮدهای در ﺧﺼﻮص ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰی و اﺟﺮای ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ارﻗﺎم اراﺋﻪ ﺷﺪه در اراﺿﻲ زﻳﺮﻛﺸﺖ آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر از ﺳﺎل 1372 ﺗﺎ ﺳﺎل 1376 ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺗﻮﺳﻌﻪ روﺷﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر در ﻛﺸﻮر ﺑﻮده و در اﻳﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﻮاﻧﻊ ﻣﻮﺟﻮد در راه ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻧﻤﻮد. اﻫﻢ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﻋﺪم آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﺎﻓﻲ زارﻋﻴﻦ ﺑﺎ روﺷﻬﺎی آﺑﻴﺎری ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر، ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮدن ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪات ﺑﺮﺧﻲ از ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨﺪﮔﺎن، ﻃﺮاﺣﻲ و اﺟﺮای ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ، اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ و ﻣﺸﻜﻼت در ﺗﺄﻣﻴﻦ و ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺴﻬﻴﻼت ﺑﺎﻧﻜﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.