بطور کلی تحقیقات بسیاری که در این زمینه انجام شده است، بیان کننده تاثیر ورزش منظم مخصوصا ورزشهای هوازی و درازمدت بر افزایش حساسیت سلولهای هدف انسولین وکنترل بیماری بوده است و مقاومت به انسولین در این سلولهای هدف کاهش یافته است.

اهمیت فعالیت بدنی در بیماران دیابتی نوع دوم به حدی ثابت شده است که بسیاری از بیماران همراه با کنترل رژیم غذایی ،ورزش منظم را به عنوان یک روش درمانی مناسب قلمداد نموده اند و واقعا تاثیر بسیاری داشته است.

ورزش شامل: پیاده روی منظم، دویدن نرم و آهسته، دوچرخه سواری، شنا، حرکات ایروبیک و بسیاری از ورزشهای هوازی منظم تعریف شده ،برای این بیماری محسوب می شود.

در افراد دیابتی که انسولین یا داروهای کاهنده قند خون مصرف می کنند، هیپوگلیسمی(کاهش قند خون) شکلی است که با ورزش پیش می آید. این هیپوگلیسمی (hypoglycemia) بیشتر بعد از ورزش اتفاق می افتد، زیرا بعد از ورزش، کبد و ماهیچه نیاز به استفاده از گلوکز برای بازسازی گلیکوژن دارد که این بازسازی 30-24 ساعت طول می کشد. برای جلوگیری از این افت قند خون یا باید غذای بیشتری قبل از ورزش یا در حین یا بعد از آن مصرف کرد و یا دوز انسولین را با افزایش فعالیت ورزشی کاهش داد.

از طرفی اگر در حالی که قند خون بیشتر از 300-250 میلی گرم در دسی لیتر است، ورزش شروع شود، هیپوگلیسمی و کتوز در اثر کمبود انسولین رخ می دهد، در این حالت ورزش باید متوقف شود.

تمرینات هوازی

تمرینات هوازی جسمی موجب مصرف لیپید ها و کربوهیدراتهای مازاد بدن می شود و در نتیجه باعث تسریع جریان خون، افزایش فشار خون، جلوگیری از تسلب شراین، بهبود فعالیت ماهیچه های بدن به خصوص ماهیچه قلب، ترشح هورمون های لازم برای بدن تنظیم ترشح تمامی هورمون ها، افزایش و بهبود فعالیت ذهنی، آرامش روحی و فکری و … می گردد. اگر جوانان و نوجوانان عزیز ما از ابتدای سنین جوانی به تمرینات دلخواه و روزانه روی آوردند دیگر لازم نیست در سنین بالا نگران افزایش فشار خون خود یا هزار و یک بیماری از جمله دیابت باشند.

تمرینات ورزشی هوازی یکی از مهمترین فاکتورهای بازدارنده بروز بیماری دیابت است.

تمرینات قدرتی

منبع: www.parsiteb.com